Onze koers

Aan opdrachten geen gebrek: Studio Aventurijn moet alle zeilen bijzetten. De studio is één van de leerwerkplekken van de school voor voortgezet speciaal onderwijs in Nijmegen. Leerlingen ontdekken er hun talent in licht, geluid, animeren, inzet van AI, podcast maken, camerawerk of – zoals Sam – presenteren. Die ontwikkelde zich in de studio tot een heus presentatietalent!

Sociaal veel geleerd

“Ik heb in Studio Aventurijn voorál sociale dingen geleerd”, vertelt Sam. “Toen ik hier kwam, was ik niet heel erg goed in mensen aanspreken. Met mijn TOS* kon ik dingen niet altijd overbrengen.” Wie Sam nu ontmoet weet één ding zeker: dat gaat nu uitstekend!

Of haar toekomst ook in het mediavak ligt? “Met kinderen werken vind ik ook heel leuk, dus dat weet ik nog niet.” Met die puzzel voor een vervolgopleiding is Sam nu bezig. En ondertussen maakte zij een mooi plan voor een nieuw filmproject.

Coaches betrekken

“Het lijkt me leuk om een film te maken over hoe het hier écht gaat”, vertelt zij enthousiast. Leerkrachten – bij Aventurijn coaches genoemd - kunnen dan zelf ook filmen. Zo kun je nieuwe leerlingen en ouders laten zien wat hier op een dag gebeurt.”

Sam nam een filmpje op om de coaches te stimuleren aan de slag te gaan. “Zo willen we ook meer bekendheid geven aan Studio Aventurijn”, vertelt ze. “Niet alle leerlingen en coaches weten wat je hier allemaal kunt doen.”

Volle agenda

Sam presenteert ook filmpjes over maatschappelijke diensttijd en maakt met andere leerlingen ook Studio Aventurijn, waarin actueel schoolnieuws is te zien en de leerlingen voorbeelden tonen van het nieuwe onderwijsconcept. Indrukwekkend waren ook de interviews met ALS-patiënt Leon, naar aanleiding van de doneeractie vanuit het Glazen Huis dat eind 2023 in Nijmegen stond. “Omdat we zo benieuwd waren hoe het na die actie met Leon ging, hebben we hem in 2024 nog een keer gesproken”, vertelt Sam.

Lintje van Peter Heerschop

In 2024 maakte Studio Aventurijn ook films in opdracht van de Aloysius Stichting. Zo ook een aftermovie van de studiedag die leerkrachten bewegingsonderwijs organiseerden. Cabaretier, acteur en schrijver Peter Heerschop was daar ook en hij was zó onder de indruk van Sam dat hij haar een lintje uitreikte in zijn radiorubriek. En ja, dat was natuurlijk wel “cool” bevestigt Sam bescheiden.

Corné Helsen: “Ons pleegkind Ian (15) zit in zijn derde jaar op De Ortolaan in Heibloem. Hij loopt drie dagen stage en gaat twee dagen naar school. Hij heeft het super naar zijn zin en heeft voor ogen om aan de slag te gaan bij een installatiebedrijf. Ook op zijn stagebedrijf krijgt Ian alle steun. Nadat hij van zijn stagebegeleider zijn eigen materiaalkoffer kreeg, voelt hij zich een hele baas. Daar is hij zó blij mee! Dat zijn stagebegeleider in hem een goede monteur ziet, doet hem heel goed. Hij had een laag zelfbeeld, dus dat is echt heel mooi.”

Altijd actief geweest

Sinds onze zoon op school zit, ben ik betrokken bij het onderwijs. Soms in het bestuur, soms in de medezeggenschapsraad. Toen tijdens een ouderavond op De Ortolaan werd gezegd dat er vacatures waren in de medezeggenschapsraad, heb ik me aangemeld. En toen bleek dat ze ook ouders zochten voor de Gemeenschappelijke Medezeggenschapsraad (GMR) heb ik ook daar ja tegen gezegd. Ik ben gepensioneerd en heb er de tijd voor.”

Wat speelt er veel!

“Medezeggenschapswerk is heel leuk om te doen. Belangrijk is het ook. Je kunt het natuurlijk niet iedereen altijd helemaal naar de zin maken, maar medewerkers en ouders krijgen wel de gelegenheid om over alles mee te praten. Ik had nooit gedacht dat er achter de schermen zoveel kwam kijken bij een onderwijsorganisatie. In alle openheid bespreken we wat er speelt en met mijn achtergrond in het bedrijfsleven kan ik goed meedenken over financiën. Als pleegouders werken we samen met zijn leerkrachten om Ian zo goed mogelijk te ondersteunen. Door mijn medezeggenschapswerk is de binding met de school zelf nog sterker geworden.”

‘Juf zwart-wit’ Inge Kaart heeft er 45 jaar onderwijs opzitten en gaat nog elke dag met plezier naar haar werk. Die bijnaam dankt Inge aan haar liefde voor zwart-wit en het zwart-witte ruitje pied-de-poule waar zij zich graag in kleedt. En vergeet niet haar telefoon, tas of paraplu! Dat is leerlingen, ouders en grootouders niet ontgaan: Inges lokaal is goed gevuld met zwart en witte cadeautjes.

Cadeautjes

Een dankbare oma maakte een sierbordje met de tekst: ‘Er is altijd hoop als juf Inge op je pad komt’. “Ontroerend toch? Van oma Vera. Ik had haar kleinzoon in groep 4. Toen hij op school kwam, ging het niet zo goed met hem. ‘Niemand wil me hebben’, zei hij, nadat het niet fijn was gegaan op de basisschool. Maar ik had zó’n klik met hem. Een heerlijk ventje. Het ging zelfs zo goed dat ik heb gevraagd of ik die klas nog een jaar kon houden. Dat is gebeurd.”

Ook staat er een mooie foto in het lokaal, van Inge en haar babykleindochter. Allebei in pied-de-poule gekleed. “Zij is de reden dat ik stop”, vertelt Inge. “Ik ben nu oma en ik wil heel graag oppassen. Ik vind het ook moeilijk, want ik voel me elke dag nog heel fijn in deze klas met deze kinderen, al is het soms heftig. Toch gaat het in april 2025 gebeuren, want ik wil vaker naar mijn kleindochter Mila toe, die in Amerika woont.”

Wisselwerking is het mooiste

Inge wilde sinds haar zesde het onderwijs in en begon haar loopbaan in het regulier onderwijs. Van een voormalig directeur kreeg zij al snel de tip: jij hoort in het speciaal onderwijs. “Ik ging kijken en was meteen verkocht”, lacht ze. “Deze kinderen zijn zo puur. Inmiddels werk ik veertig jaar op deze plek.” En deze plek is nu Integraal Kindcentrum Focus in Haarlem, voor leerlingen die vanwege het leren en hun gedrag extra ondersteuning krijgen.

“Ik heb in die 45 jaar onderwijs alle jaargroepen wel gehad. Het mooiste van het vak is toch altijd de wisselwerking tussen de kinderen, ouders en mijzelf. Echt: ik ben al die jaren altijd met plezier naar mijn werk gegaan. Het voelt ook helemaal niet als werk. De waardering die je krijgt en dan krijg ik er nog voor betaald ook!”

Top klas Top

Niet dat Inge geen pittige werkdagen heeft. “Tuurlijk wel. Het is echt niet elke dag rozengeur en maneschijn. Het loopt soms hoog op in de klas. Vandaag nog, kon er een jongen niet tegen zijn verlies. Die werd flink boos. Dan moet je wel even aan de bak. Maar ik ben toch altijd dol op die kinderen. En daarna is alles meteen weer goed en zijn ze blij.”

Inge zet veel beloningssystemen in en die werken heel goed. Als alles lekker loopt, kan de groep een ‘letter’ verdienen, tot er Top-Klas-Top staat op het raam. Dat ultieme doel maakt Inge zo belangrijk, dat alle leerlingen zich daar heel graag voor inzetten. “Het is ook toneel natuurlijk”, vertelt Inge, “je moet het wel een beetje spannend en uitdagend maken.”

Tot de herfstvakantie zet Focus in de Gouden Weken extra in op groepsvorming, maar dat blijf je het verdere schooljaar natuurlijk ook doen, legt Inge uit. Ook werken de kinderen aan persoonlijke doelen waarmee zij een krul van de juf verdienen en stickertjes. Is een stickervel vol, dan mag er gegrabbeld worden.

Altijd bij de tijd gebleven

Van krijttekeningen op het ouderwetse schoolbord tot het digibord en werken met iPads: Inge maakte het allemaal mee. “Ik heb er ook alles aan gedaan om altijd bij te blijven”, zegt ze. “En dat is goed gelukt. Zelfs de administratie waarover veel geklaagd wordt, vind ik niet erg om te doen.”

Inge: Mijn man houdt van de honkbalsport. Dat is zijn hobby. Als hij in het weekend naar een wedstrijd gaat kijken, ga ik regelmatig even naar school om bijvoorbeeld te werken aan de fotomappen die ik leerlingen aan het eind van het schooljaar meegeef. Dat is voor mij dan geen werk, maar míjn hobby.”

Je moet een kéér met pensioen

Stoppen met werken: dat zal voor Inge zo te horen nog niet meevallen. “Het lijkt me echt lastig, maar ik word 67 en ik moet een kéér met pensioen. Daarom heb ik bedacht: ik volg de wettelijke pensioendatum maar gewoon. Al blijf ik dan toch nog even langer, tot een collega terugkomt van zwangerschapsverlof. Ik ben dankbaar dat ik gezond ben gebleven en dit werk zo lang heb mogen en kunnen doen. Als ik met pensioen ga, heb ik veertig jaar in het speciaal onderwijs gewerkt. Het is ook fijn dat ik zo ‘goed’ kan stoppen. Maar ik tel de dagen zeker niet af.”

Bovendien: dat mooie meisje in Amerika lonkt ook. “Ik heb veel zin om vaker naar Amerika te gaan om oppas-oma te zijn. Toen mijn twee zonen jonger waren, werkte ik parttime en had ik veel steun aan mijn moeder die kwam oppassen. Dat wil ik ook graag doen voor mijn zoons. Maar eerlijk is eerlijk: ik zal het onderwijs ontzettend missen.”

De blik op een betekenisvolle toekomst: dat biedt een serie portretfilmpjes die we maakten ter gelegenheid van ons impactfestival in juni 2024. Leerlingen en oud-leerlingen vertellen over wie en wat op school écht impact had of heeft op hun ontwikkeling.